Saffraan is de naam van de specerij die afkomstig is van de crocus sativus Linnaeus. Deze soort krokus die tot de familie Iridaceae behoort, wordt ook wel saffraankrokus genoemd en wordt meestal ook wel saffraanbollen of saffraanknollen genoemd.

De Crocus Sativus

Crocus sativus L. is een lang houdbare kruidachtige plant die uitspruit in een bolvormige bol die dochterbollen genereert die zelf weer uitgroeien tot meer krokussen en meer bollen genereren. Crocus sativus pronkt met dunne groene bladeren, geurige lavendelbloesems met paarse nerven, gele meeldraden en drie kostbare, extra lange (25-30 mm), felrode stempels die zich over de bloemblaadjes uitstrekken. Deze drie stempels in de bloesems van deze krokus zijn de echte saffraan. Ze worden gedroogd en gebruikt voor medicinale doeleinden, als smaakmaker voor voedsel en als pigmentatie. Als smaakmaker en kleurstof voor voedsel staan ​​deze gedroogde stempels of draden algemeen bekend als saffraankruid, waarvan wordt gezegd dat het de duurste specerij ter wereld is. Bovendien geeft saffraankruid een eigenaardig bitterzoet aroma, zoals honing en hooi. Het smaakt net zo bitterzoet als het ruikt. Je moet het proeven om precies te weten hoe het smaakt. Sommigen zeggen: "Het is paddenstoelenachtig en rokerig." Sommigen zeggen: "Het smaakt inderdaad naar de zee." En anderen zeggen: "Het is metaalachtig, met honingtonen en een vleugje schelpen." Het is een speciale en buitengewone specerij die al meer dan 4000 jaar wordt verbouwd en vele toepassingen kent.

Oorsprong van saffraan

Je moet weten waar de saffraan vandaan komt

 De etymologie van saffraan:

De naam van de gezonde specerij Saffraan komt van het Middelengelse woord 'SAFFRON'. Mogelijk is het afgeleid van het Oud-Franse woord SAFRAN, dat op zijn beurt weer afkomstig is van het Latijnse woord SAFRANUM. In Griekenland kent men het als de bloem van KROKOS, in Spanje is het bekend als AZAFRAN, in Italië wordt het ZAFFERANO genoemd, in de Arabische wereld is het ZAFARAN, het Afghaanse/Perzische woord is ZARPARAN, in India heet het KESAR, in het Chinees is het ZANGHONGHUA, het Japanse woord is SAFURAN en in Nederland heet het SAFFRAAN.

Oorsprong:

Saffraan is een specerij van een herfstbloeiende plant, genaamd Crocus sativus die tot 20-30 cm kan groeien, maar extreme omstandigheden in koude winters en hete droge zomers nodig heeft en ongeveer 4 bloemen per plant produceert. Deze licht- tot donkerpaarse bloemen bezitten elk 3 felrode stempels waaruit de specerij saffraan wordt verkregen. maar de historische oorsprong van deze plant is nog steeds niet duidelijk, de meesten geloven dat crocus sativus een mutatie is van crocus Cartwrightianus, een krokussoort die destijds inheems was in Griekenland en werd geselecteerd en gedomesticeerd op Kreta tijdens de late bronstijd.

Oogst:

Saffraanbloemen bloeien bij zonsopgang omdat de bloemen snel verwelken en de stempels hun aroma, smaak en kleur verliezen. Daarom worden de bloemen die tussen zonsopgang en de vroege ochtend worden geoogst, van hun stempels ontdaan en gedroogd en een tijdje op een koele en donkere plaats bewaard om hun echte smaak en kleur te krijgen en klaar te zijn voor consumptie, om saffraan in perfecte staat te houden. In de oudheid werd het bewaard in houten kisten die van binnenuit met ijzeren platen waren bedekt om de kou, de hitte en vooral het vocht buiten te houden. In de moderne tijd wordt het bewaard in luchtdichte metalen of plastic potten die het aroma, de kleur en de smaak behouden. 15.000 tot 16.000 duizend bloemen kunnen 1 kg verse en pure saffraan produceren, maar slechts een kleine hoeveelheid saffraan is voldoende voor gezond, smakelijk en kleurrijk eten en drinken. In Azië, Afghanistan, Iran en sommige delen van India en in Europa, Griekenland, Spanje, Frankrijk en Italië, is het klimaat geschikt voor deze plant. Gebruiksgeschiedenis:

Mesopotamische beschaving :

In de geschiedenis van de oostelijke Middellandse Zee werd de teelt van saffraan (Crocus sativus Linnaeus) genoemd door de grote koning 'SARGON VAN AKKAD' in 2300 v.Chr. Hij beweerde dat hij afkomstig was van 'AZUPIRANU'. In de oude geschiedenis werd AZUPIRANU aangeduid als de stad van saffraan. Omdat saffraan een waardevol product was in de geneeskunde en in andere toepassingen. Misschien verbond hij zichzelf gewoon met het concept van waarde of waarde.

Griekse beschaving:

De teelt en handel van saffraan door mensen bestaat al ongeveer 4 millennia, verspreid over culturen, continenten en beschavingen. Er zijn vastgelegde documentaties en afbeeldingen van saffraan te vinden in overgebleven kruidenschilderijen van de Minoïsche keuken, die de betekenis van saffraan laten zien en hoe het een populaire specerij, medicijn en een populair ingrediënt voor parfums en cosmetica bleef. Het werd zelfs eeuwenlang in Griekenland beschouwd als een waardig offer aan de goden en de handelsteelt bleef niet beperkt tot Europa, het stak de Middellandse Zee over en in de 3e eeuw na Christus bereikte het Perzië, India en China en werd het opgenomen in hun voedsel, religieuze ceremonies en traditionele medicinale praktijken. Maar de teelt en handel van saffraan in Europa gingen achteruit na de val van het Romeinse Rijk.

Egyptische beschaving:

In Thebe, Egypte, werd een medische papyrus uit 1600 v.Chr. ontdekt in een graf, waarin verwezen werd naar de medicinale functie van saffraan. Dit document is concreet bewijs van de saffraancultuur en hoe oude Egyptische genezers saffraan gebruikten om een ​​breed scala aan gastro-intestinale problemen te behandelen, van maagpijn tot inwendige bloedingen. Ze zagen het ook als een afrodisiacum, gif, tegengif en geneesmiddel voor mazelen. Farao's en andere adellijke families gebruikten saffraan als smaakmaker als afrodisiacum, om hun baden, huizen en tempels te parfumeren. In het laat-Hellenistische Egypte gebruikte koningin Cleopatra saffraan in haar baden om het vrijen aangenamer te maken en haar huid helder, zacht en vlekvrij te houden.

Perzische/Afghaanse beschaving:

In het oude Perzië, het huidige Centraal-Azië, Afghanistan en Iran werd de teelt van saffraan enorm uitgebreid, zelfs saffraandraden zijn ontdekt in de geweven oude Perzische koninklijke tapijten en lijkwaden. Vanwege de waarde ervan is saffraan altijd een symbool van rijkdom en elegantie geweest. Elitefamilies gebruikten het om hun eten op smaak te brengen, hun gewaden te verven en hun balzalen te parfumeren. Saffraan werd ritueel aangeboden door de oude Perzische gelovigen om hun goden te aanbidden en als medicijn en tijdens de heerschappij van Cyrus de Grote verspreidde de oogst van saffraan zich over het grootste deel van het rijk. Later werd Perzische saffraan veel gebruikt door Alexander de Grote en zijn troepen tijdens hun campagnes door Azië. Ze mengden saffraan in de thee en aten saffraanrijst. En het wordt gezegd dat Alexander zelf saffraan voornamelijk gebruikte in zijn warme badwater, omdat hij geloofde dat het zijn vele wonden zou helen.

Indiase beschaving:

Sinds de oudheid wordt saffraan in India voornamelijk gebruikt in de Ayurvedische geneeskunde en religieuze doeleinden. Er wordt aangenomen dat saffraan unieke eigenschappen heeft. Het kan pijn, depressie en melancholie verlichten, omdat het bijdraagt ​​aan de productie van serotonine - het hormoon van vreugde. Saffraan is dus een lichte, psychotrope substantie. Ayurveda schrijft aan saffraan het vermogen toe om de spijsvertering te verbeteren, de zintuigen en ademhalingsorganen te versterken, de lymfe, nieren en lever te reinigen, krampen te verlichten, bloedstasis in bloedvaten te verwijderen, de teint te verbeteren en de potentie te vergroten. In de oudheid dronken edelvrouwen saffraantinctuur voor de bevalling om pijn te verlichten. De teelt van saffraan had zich verspreid van Perzië naar Oost-India, na de dood van Boeddha werd besloten dat de gewaden van de religieuze klasse van boeddhistische priesters voor altijd met saffraan gekleurd moesten worden.

In de hindoeïstische en jaïnistische religies wordt de “GOMATESHWARA MONOLITH” elke twaalf jaar door duizenden toegewijden met saffraan gezalfd tijdens de Mahamastakabhisheka.

Chinese beschaving:

Volgens sommige bronnen werd saffraan door de Mongolen vanuit Perzië naar China geëxporteerd en wordt saffraan in veel Chinese medische literatuur genoemd. In de traditionele Chinese geneeskunde (TCM) is saffraan een plant die behoort tot de categorie Kruiden die de bloedstroom versterken. Het stimuleert de bloedstroom en wordt gebruikt om de bloedsomloop te helpen bij cardiovasculaire aandoeningen of menstruatieonregelmatigheden, evenals om acute pijnen te behandelen die worden veroorzaakt door bloedstagnatie. Het kan ook worden gebruikt om bloedstagnatie te behandelen wanneer het bepaalde tumoren, cysten en verharde stolsels veroorzaakt. Maar wordt meestal gebruikt om de bloedsomloop te activeren en bloedstasis te elimineren. Het bloed te koelen en te ontgiften. De geest te kalmeren.

Romeinse beschaving:

In het oude Europa was het een teken van rijkdom en een hoge positie in de samenleving. Saffraan heeft door de eeuwen heen een legendarische macht uitgeoefend. Naast de literatuur speelde deze kostbare specerij een belangrijke rol in de economie. Zafferano di San Gimignano, vaak 'het rode goud van Toscane' genoemd, was zo kostbaar dat het ooit zelfs als betaalmiddel werd gebruikt en de hele middeleeuwse stad Gimignano werd gebouwd op de rijkdom van de saffraanhandel die aan het einde van de 13e eeuw een hoogtepunt bereikte. De Romeinen gebruikten saffraan als medicijn, in voedsel, het verven van kleding, cosmetica en als aromatische smaakmaker. Het vertelt de val van het Romeinse Rijk.

Terug naar Europa:

In de periode dat de Zwarte Dood heerste in Europa, in de 14e eeuw, was de vraag naar saffraan enorm toegenomen. Het werd begeerd door slachtoffers van de pest voor medische doeleinden. Omdat veel van de boeren die saffraan konden verbouwen ook waren gestorven aan de Zwarte Dood, werd saffraan per schip geïmporteerd van mediterrane eilanden zoals Rhodos. Wanneer zo'n scheepslading werd gestolen door een groep edelen, volgde een periode van saffraanpiraterij, wat resulteerde in de 14 weken durende "Saffraanoorlog" en de oprichting van Bazel als een veilige haven. Saffraanproductiecentrum dat ook dichterbij was. Later verhuisde het Europese productie- en handelscentrum naar Neurenberg, waar de welig tierende vervalsingen van saffraan leidden tot de 'Safranschou-code'. Onder deze wet konden saffraanvervalsers worden gestraft, gevangengezet of zelfs de doodstraf krijgen. Maar met zijn middeleeuwse heropleving namen de medicinale toepassingen van de krokus verder toe. Het werd gebruikt om alles te behandelen, van hoest tot pokken, slapeloosheid tot hartziekten en van maagpijn tot jicht. Saffraan zou zelfs de Zwarte Dood kunnen genezen. Saffraan wordt nog steeds veel gebruikt in zowel alternatieve als moderne geneeskunde.

Saffraan in Spanje:

Zeker, het waren de Arabieren die de teelt van saffraan introduceerden in Marokko en vervolgens Spanje aan het begin van de 10e eeuw. De informatie uit betrouwbare bronnen bewijst het massale gebruik van saffraan in het grootste deel van het Spaans-Arabische voedsel van die tijd. Saffraan was van groot belang vanuit commercieel oogpunt, en dat is het nog steeds, vooral in Spanje. In de middeleeuwen was saffraan de enige specerij die werd verbouwd in Catalonië, Valencia, Aragon en Castilla la Mancha. In die tijd werd de Spaanse saffraan erkend om zijn hoge kwaliteit, en werd sindsdien tot in de vroege moderne tijd gecommercialiseerd in de belangrijkste handelscentra van de mediterrane landen. Het was traditioneel voor de boerenfamilies om een ​​deel van de saffraan te reserveren en het te gebruiken als een soort spaarrekening. Het Saffraanroosfestival van Consuegra in de regio La Mancha.

Saffraan in Frankrijk:

Saffraan, een specerij die duurder is dan goud, kwam uit Spanje naar Frankrijk en werd ooit op grote schaal in Frankrijk verbouwd en in grote hoeveelheden geëxporteerd. en nog steeds wordt de oogst gevierd met een populair festival in een 13e-eeuws dorp in de Lot Cajarc, waar het Saffraanfestival in de herfst wordt gehouden, is nog steeds erg authentiek. Gelegen in het regionale natuurpark Causses du Quercy, waar biodiversiteit en natuurlijke hulpbronnen worden behouden, herinneren veel inwoners van de regio Lot zich saffraanbloemen in de moestuin van hun grootmoeder.

Saffraan in Engeland:

De teelt van saffraan werd rond 1350 in Engeland geïntroduceerd en saffraan werd aanvankelijk alleen in kloostertuinen verbouwd voor medisch gebruik. De lichte, goed gedraineerde kalkrijke grond en de klimatologische omstandigheden in het noorden van Essex zorgden ervoor dat de teelt van saffraan vanaf de 16e eeuw geconcentreerd was in het oosten van Engeland. De stad 'Cheppinge Walden' in Essex werd omgedoopt tot 'Saffron Walden' omdat het destijds in het belangrijkste saffraanteeltgebied lag en omdat het het saffraanhandelscentrum van Engeland was geworden. Het wapen van Saffron Walden. De krokusbloem staat centraal, omringd door de muren van het kasteel.

Amerikaanse beschaving:

De Europeanen introduceerden saffraan in Amerika toen Duitse en Zwitserse immigranten, leden van de Schwenkfelder Church, Europa verlieten met een zak vol saffraanbollen. Leden van deze kerkgemeenschap hadden het op grote schaal in Europa verbouwd. Vanaf 1730 werd saffraan in heel oostelijk Pennsylvania verbouwd, voornamelijk door de Pennsylvania Dutch. Deze Pennsylvania Dutch zijn echter te herkennen omdat de Engelsen in de 15e en 16e eeuw alle mensen van Germaanse afkomst 'Dutch' of 'Dutchmen' noemden, ongeacht of ze uit Nederland of buurlanden kwamen. Spaanse koloniën in het Caribisch gebied kochten grote hoeveelheden van deze nieuwe Amerikaanse saffraan en de grote vraag betekende dat de catalogusprijs van saffraan op de grondstoffenbeurs van Philadelphia gelijk was aan die van goud. Later stortte de handel met het Caribisch gebied in tijdens de nasleep van de oorlog van 1812, toen veel saffraan-uitvoerende koopvaardijschepen werden vernietigd.